αντί προλόγου...

Υπάρχουν κάτι στιγμές που σε προλαβαίνουν πριν μπορέσεις να κάνεις αυτό που εσύ ήθελες. Έτσι κι εμένα με πρόλαβε η επικαιρότητα και δεν πρόλαβα να γράψω λίγα λόγια για τον Λύκο.

Όλα ξεκίνησαν πολλούς αιώνες πριν...στην μακρινή Αίγυπτο.

Την εποχή λοιπόν που τα σανδάλια,οι χιτώνες κι οι μούμιες ήταν της μοδός...ένα πράγμα σαν θρησκευτικοεθνονομαδο-κάτι που κατοικούσε κι αυτό στην Αίγυπτο και ονομάζονταν Εβραίοι ή Ισραηλίτες (Ισραήλ=Μαχητής Θεός) ή Ιουδαίοι, άρχισε να ξυπνά και να ονειρεύεται ότι πρέπει να αποκτήσει το δικό του τσαρδί. Φόρτωσαν λοιπόν καμήλες, κάρα, γίδια και πρόβατα...ρίξανε και μιά μούντζα προς Φαραώ μεριά κι άρχισαν να περπατάνε με οδηγό τον Μωυσή .

(Ο Μωυσής, ήταν ένας κωλόφαρδος που σαν ήταν μωρό τον παράτησαν σε ένα καλάθι μέσα στο ποτάμι....πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα τώρα αν δεν κοιμόντουσαν οι μαλάκες οι κροκόδειλοι !)

Έκανε κάτι κόλπα που λέτε ο Μωυσής, άνοιξε η θάλασσα στα δύο, την κάνανε τρέχοντας για απέναντι και συνέχισαν το μακρύ ταξίδι για τη Γη της Επαγγελίας. Επειδή κάτι το ταξίδι, κάτι η ζέστη, κάτι το κρασί άρχισαν να ψιλοξεφεύγουν όλοι...ανέβηκε σε ένα βουνό και τους κατέβασε κάτι πλάκες που έγραφαν Θεϊκούς νόμους και τους ψιλοψάρωσε. Αφού σταμάτησαν να πηδάνε και να σκοτώνουν ό,τι περπάταγε ....συνέχισαν την πορεία.

Κι όταν τελικά φτάσανε στη νέα τους γη, είδαν κάτι τύπους κι έναν ψηλέα (Γολιάθ) να τους κάνουν άσχημες χειρονομίες του στυλ "θα πάρετε τα τέτοια μας" κι άλλα άκομψα. Οι Φιλισταίοι (Παλαιστίνιοι) έτυχε μωρέ και ψιλοζούσαν στην περιοχή εκεί κάτι αιώνες πιο πριν...αλλά οι Ισραηλινοί την είχαν ψάξει και τα οικόπεδα ήταν αδήλωτα οπότε θεώρησαν ότι μπορούσαν κι αυτοί να έχουν κανένα μερίδιο. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι οι Φιλισταίοι ήταν λίγο ζόρικα τυπάκια.

Τότε είναι που εμφανίστηκε από το πουθενά ένας τάπας με μια σφεντόνα και τους έσκισε στην κυριολεξία. Πήραν λοιπόν τα οικόπεδα, έστησαν το νέο τους φτωχικό και περνούσαν καλά.

Στο πέρασμα των αιώνων , συνέχεια ήταν στην πίεση, στους διωγμούς και στη σφαλιάρα.

Μετά από πολλά χρόνια και αγώνες για επιβίωση,ήρθε ένας παπάρας με ένα τρέντυ μουστακάκι κι αποφάσισε να μαζέψει από την Ευρώπη όλους όσους θεωρούσε κοσμική βρώμα...και τότε στιβάχτηκαν σε καμιόνια και βαγόνια τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι και καμιά 6 εκατομμύρια Εβραίοι και βρέθηκαν όλοι μαζί στα κρεματόρια..λίγοι κατάφεραν να επιζήσουν.

Όταν ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, οι αποδεκατισμένοι Ισραηλίτες ξαναμαζεύτηκαν, μετρήθηκαν,έκαναν και κάτι τηλεμαραθωνίους...μάζεψαν όπλα και στρατό και άρχισαν να δαγκώνουν όποιον κρατούσε το Κοράνι. Όταν τελείωσαν και ξέδωσαν, ήρθε ο ΟΗΕ και το 1948 τους έκανε Κράτος του Ισραήλ...ξέχασε όμως να κάνει κράτος και τα παιδιά της διπλανής πόρτας, τους Παλαιστινίους.

Από τότε λοιπόν εκεί στην μπαρμπαριά, οι Ισραηλίτες φροντίζουν να επιδεικνύουν σε όλους ότι είναι ένας λαός που έζησε δύσκολα χρόνια και κατανοεί την αξία της ζωής κι ελευθερίας.

Φροντίζει σε τακτά διαστήματα να βομβαρδίζει άμαχους και παιδάκια, να πυροβολεί πιτσιρίκια και γυναίκες και να γράφει στα "τέτοια" του Συνθήκες και Παγκόσμια Κοινή Γνώμη.

Οι δε ανά τον κόσμο εκλεγμένοι ηγεμόνες, σφυρίζουν αδιάφορα... κι απλά κάθε φορά που κομματιάζεται ένα ακόμα παιδικό κορμάκι από Ισραηλινά πυρά φροντίζουν να σφυρίζουν δυνατότερα.

Κι ως Λύκος ένα έχω να πω..... ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΙ !