κάτι σαν αντίο

Θυμάμαι , όταν ήμουν πιτσιρίκος τη δεκαετία του '80, που στηνόμουν μπροστά από την ασπρόμαυρη Grundig και περίμενα με αγωνία να ξεκινήσει "ο Καραγκιόζης".

Ήταν από τα λίγα "παιδικά" που καταδεχόταν να παρακολουθήσει κι ο πατέρας μου...καθόμασταν μαζί και γελάγαμε με τις σκανταλιές του Καραγκιόζη και του Χατζατζάρη...



Θυμάμαι πως κάποτε, έπειτα από χρόνια, έφηβος πιά, αναγνώρισα στο πρόσωπο ενός καλοσυνάτου "παππούλη" την φωνή του Καραγκιόζη...τόσα χρόνια και ποτέ δεν είχα το πρόσωπο που έδινε φωνή και ζωή στον παλιό καλό μου φίλο.



Από την Τρίτη 5-5, ο Καραγκιόζης βρίσκεται κουλουριασμένος σε κάποια γωνιά και θρηνεί την ορφάνια του...

ο Ευγένιος Σπαθάρης βρίσκεται νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο ΚΑΤ σε μη αναστρέψιμη κατάσταση και είναι εγκεφαλικά νεκρός.



Μακάρι τα χιλιάδες παιδικά γέλια που χάρισε κι η αγάπη όλων μας, να του κρατούν συντροφιά στις σκοτεινές στιγμές που περνάει.



Κύριε Ευγένιε, δεν είχα την τιμή να σε γνωρίσω ποτέ και να σε ευχαριστήσω για τις πολύτιμες στιγμές που μου χάρισες και για την κληρονομιά που μου γνώρισες...



Καθώς σβήνουν τα φώτα, ο μπερντές πιά μοιάζει ολοένα μικρότερος.

Να είσαι σίγουρος όμως πως το τεράστιο έργο που αφήνεις πίσω σου θα μου δώσει την ευκαιρία να κάτσω κι εγώ ,σαν πατέρας πιά, μαζί με τα παιδιά μου για να γελάσουν και να γνωρίσουν τον Καραγκιόζη σου.



Πως το 'λεγες καλέ μου κύριε Ευγένιε;

(δεν το καλοθυμάμαι, να με συμπαθάς, περάσαν χρόνια κι ίσως να το ξέχασα...)

" Κυρίες, κύριοι κι αγαπημένα μας παιδιά...το έργο μας έλαβε τέλος...γειά σας και χαρά σας..! "