η νταντά

Υπάρχει μια εκπομπή στον ΣΚΑΪ το μεσημέρι που ομολογώ οτι με αναστατώνει (ως Κακό Λύκο) στο έπακρο.
Είναι αυτή που δείχνει κάτι προβληματικές οικογένειες με μαμάδες σε απόγνωση, αδιάφορους μπαμπάδες και παιδάκια που θα έκαναν ακόμα και το hamomilaki να ψάχνει το τηλέφωνο του Ηρώδη στον Χρυσό Οδηγό.

Μιλάμε για τον ορισμό της Αυξημένης Εντροπίας, του Χάους, του γενικού μπάχαλου...πιτσιρίκια που τρέχουν μέσα-έξω, που ουρλιάζουν, που χτυπάνε βρίζοντας, που κατουράνε το σκύλο, που φτύνουν.... κι οι μαμάδες να ουρλιάζουν στους συζύγους να πουν κάτι μπας και σταματήσει ο χαμός.

και μέσα στον σαματά και τον κουρνιαχτό, ακούγεται η σταθερή και βαριεστημένη φωνή του πατέρα:



- Τσάρλυ, σε παρακαλώ, μην κατουράς τον σκύλο..είναι κακό. Ελίζαμπεθ σταμάτα να χτυπάς την αδερφή σου με το μπαστούνι του γκολφ, δεν θα φας τηγανίτες το βράδυ για τιμωρία.


Αλλά μετά όλα αλλάζουν, έρχεται η λύτρωση....στο Αρχηγείο Της Νταντάς Πρώτων Βοηθειών, ήδη καταστρώνεται το σχέδιο δράσης.
Σε ένα δωμάτιο που μοιάζει με το παλιό σαλόνι της γιαγιάς μου(επέτρεπε την παραμονή σε αυτό μόνο κατά τις ονομαστικές εορτές κι εθνικές επετείους) , μια χούφτα νταντάδες αποφασίζουν για την τακτική που θα ακολουθηθεί.



Έτσι λοιπόν μπαίνει μια από αυτές στο σπίτι και παρατηρεί συμπεριφορές..στο τέλος μαζεύει την οικογένεια, τους δείχνει κάτι πίνακες με κανόνες που τα πιτσιρίκια δεν καταλαβαίνουν, τους παρουσιάζει και την "γωνιά για τα άτακτα παιδιά" και ξεκινά να διδάσκει τους γονείς.



Θυμάμαι λοιπόν τί γινόταν στα δικά μου χρόνια, που η σκανταλιά πήγαινε σύννεφο αλλά που ποτέ δεν τολμάγαμε να βρίσουμε μπροστά στους γονείς μας γιατί μας περίμενε το πιπέρι ή η παντόφλα, που για να ακουστεί ο πατέρας μας σήμαινε οτι είχαμε διαπράξει ύστατη μαλακία και μας έπιανε πανικός και δέος....



δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάποια σκανταλιά κι η μάνα μου να με είχε βάλει ποτέ στη γωνιά για τα άτακτα παιδιά με χρονόμετρο...συνήθως χρησιμοποιούσε άλλες μεθόδους, πιό γρήγορες κι αποτελεσματικές.



Τα πιτσιρίκια θα είναι πάντα πιτσιρίκια...με τις όμορφες τρυφερές στιγμές τους και τις χαοτικές και σκανταλιάρικες...έτσι μαθαίνεται ο κόσμος, δεν γίνεται διαφορετικά.

Απορώ όμως με αυτούς τους γονείς... που καταφεύγουν σε μια τηλεοπτική νταντά κι επιτρέπουν σε μια κάμερα να εισβάλει μέσα στο ίδιο τους το σπιτικό..το ιερότερο άσυλο της κάθε οικογένειας.


Τί κι αν ο Τσάρλυ σταματήσει να κατουράει το σκύλο κι η Ελίζαμπεθ σταματήσει να θεωρεί την αδερφή της μπαλάκι του γκολφ....στο σπίτι αυτό ο μπαμπάς κι η μαμά έχουν ήδη αποδειχθεί κατώτεροι των περιστάσεων.




Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μια έμμεση έκφραση ευχαριστηρίων κι αγάπης, στους γονείς μου που επέμειναν να με μεγαλώσουν χωρίς τη βοήθεια μιας τηλεοπτικής νταντάς....
έστω κι αν πολλές φορές έτσουζε κάπως παραπάνω η παντοφλιά.